سیستم آبرسانی آب معدنی خوابگاه

اندر مصایب دختران تازه ورود به خوابگاه الزهرا(س)، فهمیدن معضل آب آشامیدنی بود.
آب خوابگاه غیر قابل شرب بود و برای آب آشامیدن، یا باید آب معدنی می خریدیم یا متوسل می شدیم به تانک آبی که توی یه اتاق انتهای حیاط خوابگاه بود.
از اونجا که نصف بچه های اتاق ما اهالی شریف استان اصفهان بودند پر واضحه که خریدن روزی چند بطری آب معدنی چه فشاری به قلبمون وارد میکرد لذا راه دوم را با آغوش نه چندان باز پذیرفتیم چرا آغوشمون باز نبود؟؟! چون اتاق ما بنده خداها، دورترین اتاق به تانک که در اصطلاح بش چشمه میگفتیم بود. بلوک سه، طبقه سه، اتاق ۴۷
و حمل روزی هشت بطری آب سخت بود برامون…
تا اینکه یکی از فلاسفه اتاق (یادم نیست کی بود، ولی قطعا من نبودم) به سرش سیبی خورد و قانون جاذبه را کشف نمود…
استاد فرمودن با طناب هایی که از منزل برای پهن کردن لباس اورده ایم و حالا کاربردی نداره( اتاقها مجهز به سیستم رخت اویز بودند) و کیسه برنج، بطری های اب را انتقال بدیم یه سر طناب را بستیم به نرده بالکن اتاق و یه سر دیگش را به کیسه برنج. چند تا بطری خالی اب معدنی هم از مرفهین بی درد اتاقای کناری که کار هر روزشون خرید اب معدنی بود، گرفتیم.
و کیسه را پرت کردیم پایین طبق یه برنامه مدون بر اساس برنامه درسی بچه ها که با مدیریت ارشد اتاق در جلسه ای به تصویب رسید، هر روز سه نفر در امر خطیر آب رسانی جان فشانی می کردند. دو نفر وظیفه داشتند بطری های اب را پر کنند و چند تا چند تا در کیسه بگذارند، یک نفر هم مامور بالا کشیدن کیسه بود.
هر وقتم نوبت هر کس بود بش میگفتیم پاشو باید بری سر چشمه اب بیاری
اصل قصه برامون واقعا جالب و خنده دار بود اما حاشیه هم داشت. گاهی کیسه اب باشدت به جای بالا رفتن به در بالکن طبقه های پایین برخورد میکرد و اهالیشون از موج انفجار حاصله سکته میفرمودند. تا ما بیایم موضوع را براشون تبیین کنیم پیر شدیم..
یه موضوع دیگه این بود که من شیمیست بودم  و استفاده مکرر از بطری ها را برای سلامتمون مناسب نمیدونستم لذا مجبور بودیم چند روز یکبار که طی معاینات چشمی هیات مدیره اتاق سرطان زایی بطری ها به تایید میرسید بریم به اتاق بغلی بگیم پاشید برید اب معدنیاتونو بخورید خب، ما بطری می خوایم  (ارشد شیمی۸۹)